نابرابری را تا چه حدی باید کاهش داد؟/ پاسخ الجزیره

شفقنا آینده– خبرگزاری الجزیره نوشت: بیشتر مردم دنیا اعتقاد دارند که نابرابری‌های بسیار شدید بین مردم وجود دارند- که باید کاهش یابند. با این حال این که این نابرابری‌ها تا چه حدی باید کاهش یابند، پرسش دشواری است.

به گزارش سرویس ترجمه شفقنا، در خبرگزاری الجزیره می‌خوانیم:

بیش از ده سال بعد از حمله مردم به وال‌استریت و اشغال این مرکز مالی، نابرابری هم‌چنان یکی از مسایل سیاسی اصلی جهان امروز به شمار می‌آید. به خصوص که اکثر مردم با این موضوع موافقند که نابرابری بسیار شدیدی بر جهان حاکم است و این نابرابری باید به هر شکل کاهش یابد.

در بریتانیا، نسبت درآمد بین ثروتمندترین مردم این کشور- که ۰.۰۱ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند- با کارگرانی که حداقل دستمزد را می‌گیرند، به حوالی ۱۵۰ به یک رسیده است. در شرکت‌های شاخصی که از نگاه فایننشال‌تایمز جزو صد شرکت برتر هستند، نیز، نسبت دستمزد بین مدیران و کارگران در حدود ۱۰۰ به یک است. نابرابری‌های مشابهی در بسیاری از کشورهای دیگر نیز حاکم است، و این در حالی است که در آمریکا حتی وضع بدتر هم هست و نسبت دستمزدها گاهی به هزاران برابر هم می‌رسد.

هیچ چیز طبیعی یا اجتناب‌ناپذیری در مورد نابرابری شدید وجود ندارد. در واقع نابرابری نتیجه قابل پیش‌بینی یک سیستم نابسامان اقتصادی است که درآمد را بیشتر از این که بر اساس مشارکت نیروی کار، نیازهای انسانی یا عدالت توزیع کند، بر اساس این توزیع می‌کند که چه کسی ابزار تولید را در اختیار دارد و یا چه کسی در بازار بیشترین قدرت را دارد!

نابرابری جامعه را فرسوده و دموکراسی را مسموم می‌کند، اما از نظر زیست محیطی نیز خطرناک است. ثروتمندان به مقدار زیاد و غیر قابل باوری انرژی مصرف می‌کنند که منجر به انتشار گازهای گلخانه‌ای بیشتر شده- و رسیدن به اهداف زیست محیطی درباره کاهش انتشار کربن و دیگر آلاینده‌ها را دشوارتر می‌کند. تحقیقات اخیر جوئل میلوارد هاپکینز نشان می‌دهد که برای تضمین یک زندگی مناسب برای همه افراد روی کره زمین و تسریع روند کربن‌زدایی برای حصول به اهداف توافق پاریس، باید دست به توزیع عادلانه‌تر منابع زده و قدرت خرید ثروتمندان را به شدت کاهش دهیم.

اما چقدر باید نابرابری را کاهش داد؟ یا به عبارت بهتر سطح مناسب نابرابری چیست؟ تحقیقات جوئل میلوارد هاپکینز نشان می‌دهد که برای حصول اطمینان از این که همه به منابع لازم برای زندگی مناسب دسترسی دارند- که در شرایطی به دست می‌آید که حداکثر مصرف ثروتمندترین‌ها نهایتا شش برابر مصرف فقیرترین‌ها باشد- باید شرایط دستیابی به ثبات اقلیمی نیز مهیا شود. دستاوردی که اگر چه ممکن است رادیکال به نظر برسد، اما در واقع، از نظر اکثر مردم سراسر جهان، یک سطح عادلانه از نابرابری است. در بسیاری از کشورها از جمله آرژانتین، نروژ و ترکیه این باور وجود دارد که نابرابری حتی باید از این هم کمتر باشد و در واقع نسبت بالا و پایین بهره‌مندی از چهار به یک هم کمتر شود.

مردم می‌خواهند در جامعه‌ای عادل و منصف زندگی کنند. واضح است وقتی به مقیاس‌های دستمزد بخش عمومی نگاه می‌کنیم، مهم‌ترین کاری که باید انجام گیرد توزیع دموکراتیک درآمد است. در مؤسسات اصلی بریتانیا از قبیل دانشگاه‌ها و مراکز خدمات بهداشت که اتحادیه‌های کارگری و صنفی در مورد مقیاس‌ها و معیارهای دستمزد نقش دارند، شکاف بین بالاترین و پایین‌ترین دستمزد به ندرت از پنج به یک فراتر می‌رود. اگر رتبه شغلی را تصحیح کنیم، شکاف‌های موجود بین بالا و پائین حتی از این هم کمتر می‌شوند. چنان که حقوق اولیه یک پزشک یا یک مدرس فقط دو برابر حقوق اولیه یک نظافتچی است.

وقتی توزیع منابع و درآمدها به صورت دموکراتیک صورت گیرد، مردم به دنبال برابری بیشتری هستند. کسانی که در اتحادیه‌های کارگری تجربه دارند، حکایت از این می‌کنند که بسیاری از اعضا ترجیح می‌دهند که توزیع درآمد حتی باید عادلانه‌تر از دستمزدهای فعلی صورت گیرد. شاید از این رو باشد که کارمندان و اتحادیه‌ها در دانشگاه‌ها و مراکز بیمارستانی بریتانیا با پرداخت حقوق‌های بالا و خارج از عرف برای معاونین و مدیران به شدت مخالفت کرده‌اند.

این منطق دموکراتیک اگر برای تمام اقتصادهای ملی اعمال شود، می‌تواند به شکل دراماتیکی نابرابری را کاهش دهد. این نیز منجر به حذف فساد از سیستم‌های سیاسی خواهد شد و هم‌زمان نیز با تقویت حس همبستگی، می‌تواند مزایای چشمگیری به همراه داشته باشد که اولین و مهم‌ترینش توزیع برابرتر درآمد است. توزیع برابرتری که در نهایت در همه چیز، از کاهش میزان جرم و جنایت تا کاهش میزان اضطراب اجتماعی نقش و تاثیر خواهد داشت و جامعه‌ای کمتر نابرابر حاصل خواهد آورد.

متن کامل خبر را در الجزیره ببینید